و خدا فریاد تشنه ی زمین را شنید

 و خدا فریاد تشنه ی زمین را شنید                                 مهری کیانوش راد، اهواز  98        

سال ها رمین از بی آبی رنج می برد ، رودها خشکیدند، ریزگردها در فضای برهوت خوزستان به جولان در آمدند و زمین 

فراموش کرد؛ طعم آب را و مردم یادشان رفت؛ مسیر آب را  .

 کسانی که باید به فکر زمین و مردم باشند ؛ هر دو را فراموش کردند.

خوزستان فراموش شد.

خوزستانی که زخم جنگ را بر پیکر خود داشت و بالاتر از قهرمانی که کریمانه از خود گذشت تا ایران حفظ شود ؛فراموش شد.

خوزستانی که در رگ های خود ، با طلای سیاه خود؛ حیات را به ایران هدیه می کرد؛ فراموش شد.

در بستر آب خانه ساختند و به شادی خشکی زمین آواز سردادند.

رمین رو به آسمان کرد و به طلب باران و جامه سبز و پرطراوت خود از خدا کمک خواست.

به نیاز زمین پاسخ داده شد و آبی به اندازه سرسبزی او هدیه شد.

رودها پرآب شدند و رمین تشنه سیراب شد.

انسان رنجیده و مکدر به خانه ی خود در مسیر رودها نگاه کرد ، به خانه های سست خود که در مسیر آب روان بودند، 

به بی تدبیری خود و .

انسان بر زمین و طبیعت در همه ی سال ها جفا کرده بود 

باران به اندازه نیاز زمین جاری شده بود.

ارتفاع سکوت mkianooshrad